“Let’s do something really scary! We could go to bed early and be alone with our thoughts”
Ik neem dit legendarische advies uit de Regular Show regelmatig vrij letterlijk. Ik vind het belangrijk om tijd met mezelf door te brengen.
Toen ik hiermee begon vond ik het ook echt best eng. Waarom zou ik met mezelf opgescheept willen zitten? Ik zou vast gaan piekeren over mijn leven. Ook was ik bang voor de oordelende stem van mijn innerlijke criticus. Liever zocht ik afleiding, om maar niet met mezelf bezig te hoeven zijn.
Ooit zat ik in een relatie waarin mijn toenmalige partner nooit met mij mee wilde wandelen in de natuur. Uit armoede ben ik toen maar in mijn eentje gaan wandelen. En ik deed een hele bijzondere ontdekking: in je eentje wandelen is eigenlijk veel leuker. Je ziet veel meer. De eerste paar kilometers is het chaotische geklets in mijn hoofd nog best wel storend aanwezig. Maar langzaam valt alles stil en kom ik echt helemaal tot rust in mijzelf. Iets dat niet zo snel gebeurt als ik in gezelschap ben, omdat dan mijn aandacht vooral op de ander is gericht.
ALLEEN EEN DIERENVEL EN EEN DEKEN
Sindsdien wandel ik regelmatig in mijn eentje door de natuur. Ben dit jaar de hele Utrechtse Heuvelrug aan het verkennen. Afgelopen weekend was ik op de hoge Veluwe met mijn groep van natuurvrienden onder leiding van mijn eigen coach Sacha Post. Hij houdt er wel van om ons uit te dagen en nodigde ons uit om het ‘alleen zijn met je gedachten’ naar het volgende niveau te brengen.
Sommige indianenstammen stuurden hun jongeren de natuur in voor een aantal dagen, enkel met een dierenvel en een deken. Daar moesten ze, gezeten op een zelfgekozen plek het leven overdenken. Zonder vuur. Zonder eten en drinken. Na een paar dagen kwamen ze weer terug bij de stam, als volwassene.
Ik nam dit oeroude initiatieritueel met beide handen aan, als kans om uit mijn comfort zone te stappen, en als mooie stap richting meer emotionele volwassenheid. Ik had nog nooit in de natuur geslapen. Gelukkig had ik wel geleerd hoe je een bivak opzet in het bos, mocht het nodig zijn. Zoals nu.
HOE VOELT HET OM THUIS TE KOMEN IN JEZELF?
24 Uur lang op één plek zijn in de natuur. Zonder eten. Zonder vuur.
Er komen duizenden gedachten voorbij.
Wat doe ik met mijn leven? Doe ik het wel goed?
(Shit, wat was dat geluid?)
Wat is thuis? Is mijn huis mijn thuis? Of dit bos?
Hoe voelt het om thuis te komen in jezelf? Om overal thuis te zijn, omdat je thuis bent in je eigen lichaam?
Ah… zo.
Mijn gedachten beangstigen mij niet meer. De honger wordt steeds minder en blijkt meer gebaseerd te zijn op gewoonten en verslaving dan echt eten nodig te hebben. Mijn lichaam is mijn bondgenoot. Ik kom tot diepere lagen in mijzelf en ik val samen met de natuur om me heen.
Wat zonde eigenlijk dat we normaal zoveel afleiding hebben dat we nooit tot die diepere lagen komen. Omdat we eigenlijk heel bang zijn voor wat we daar zouden kunnen aantreffen. Terwijl, als je goed durft te kijken, je uiteindelijk alleen maar liefde zult vinden.